Kościół Matki Bożej Królowej Polski i św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół
Matki Bożej Królowej Polski
i św. Michała Archanioła
A-1362 z 10 listopada 1989[1]
Kościół konwentualny michalitów
kościół filialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Miejsce Piastowe

Adres

ul. ks. B. Markiewicza 25a

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Miejscu Piastowym

sanktuarium
• nadający tytuł

od
arcybiskup przemyski

Wezwanie

Matki Bożej Królowej Polski
św. Michała Archanioła

Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie

bł. Bronisława Markiewicza

Położenie na mapie gminy Miejsce Piastowe
Mapa konturowa gminy Miejsce Piastowe, w centrum znajduje się punkt z opisem „KościółMatki Bożej Królowej Polskii św. Michała Archanioła”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „KościółMatki Bożej Królowej Polskii św. Michała Archanioła”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „KościółMatki Bożej Królowej Polskii św. Michała Archanioła”
Położenie na mapie powiatu krośnieńskiego
Mapa konturowa powiatu krośnieńskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „KościółMatki Bożej Królowej Polskii św. Michała Archanioła”
Ziemia49°37′50,8″N 21°47′33,1″E/49,630778 21,792528
Strona internetowa

Kościół Matki Bożej Królowej Polski i św. Michała Archanioła – rzymskokatolicki kościół konwentualny michalitów i klasztor znajdujące się przy ul. ks. Markiewicza 25a w Miejscu Piastowym w powiecie krośnieńskim województwa podkarpackiego.

Jest to kościół filialny parafii Nawiedzenia NMP (dekanat Miejsce Piastowe, archidiecezja przemyska)[2]. Kościół jest sanktuarium św. Michała Archanioła oraz bł. Bronisława Markiewicza.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół został zbudowany przy klasztorze michalitów w latach 1931−1935, według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego[3][4]. Budynek został poświęcony 2 maja 1935 roku przez biskupa Franciszka Bardę, natomiast konsekrowany przez biskupa Ignacego Tokarczuka 29 czerwca 1972 roku. Miejsce odwiedził w czasie jednej z pielgrzymek do ojczyzny w 1997 roku papież Jan Paweł II. 4 czerwca 2007 roku metropolita przemyski arcybiskup Józef Michalik wydał dekret, który podniósł świątynię do rangi Sanktuarium św. Michała Archanioła i bł. Bronisława Markiewicza[5].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kaplica w stylu eklektycznym, murowana, trójnawowa, wybudowana na planie zbliżonego do kwadratu prostokąta. Fasada jest dwuwieżowa[3].

Architekt w przyziemiu zaprojektował niedużą salę teatralną z widownią, sceną i podsceniem. Funkcję kaplicy spełniało pomieszczenie na piętrze. W wystroju zewnętrznym Sas-Zubrzycki nawiązał do słowiańskich i polskich tradycji a to: zdwojone okna z pojedynczym łukiem, oraz podcienia. W ceglane mury architekt wkomponował elementy kamienne z piaskowca. Górne fragmenty wież oraz tambur są otynkowane. W trakcie budowy na polecenie zleceniodawcy wprowadzono kilka zmian. Kaplicę wydłużono o jedno przęsło, co skutkowało rezygnacją z dwóch wież w tylnej części kaplicy, zamiast oculusów (w wieży) zastosowano biforia, nie wybudowano podcieni, oraz zwiększono liczbę stopni w schodach od frontu[4].

Wystrój i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

W ołtarzu głównym jest umieszczona figura Matki Bożej Królowej Korony Polskiej, którą zamówił i sprowadził do Miejsca Piastowego ksiądz Bronisław Markiewicz. Po prawej stronie jest umieszczony ołtarz z relikwiami bł. Bronisława z 2005 roku. Nastawa ołtarzowa ukazuje Błogosławionego razem z grupą michalitek, michalitów i wychowanków. Została ona wykonana z brązu przez krakowskiego artystę Wincentego Kućmę. Jego autorstwa jest również rzeźba św. Michała Archanioła umieszczona na górze frontowej ściany sanktuarium. Na frontonie świątyni zostały wypisane słowa przepowiedni Anioła Stróża Polski, zapamiętane i uwiecznione drukiem przez ks. Bronisława Markiewicza: „Polacy! Najwyżej Pan Bóg was wyniesie, kiedy dacie światu wielkiego papieża”[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Wowczak: Jan Sas-Zubrzycki. Towarzystwo Wydawnicze Historia Iagellonika Kraków, 2017. ISBN 978-83-65080-63-9.
  • Jacek Żabicki: Leksykon zabytków architektury Lubelszczyzny i Podkarpacia. Kraków: Arkady, 2013. ISBN 978-83-213-4787-5.